Όταν υπήρχαν αξίες...

Η κατρακύλα της Ελληνικής κοινωνίας, συνεχίζεται, με εντεινόμενο ρυθμό - Γιατί βάλαμε το ΕΓΩ,πάνω από το ΕΜΕΙΣ

Τις προάλλες είδα στο Facebook μια πολύ όμορφη φωτογραφία μ' ένα αγκαλιασμένο ηλικιωμένο ζευγάρι...


Από κάτω είχε την εξής λεζάντα: “Πως καταφέραμε να μείνουμε μαζί 65 ολόκληρα χρόνια; Γεννηθήκαμε σε μια εποχή που όταν κάτι χαλούσε, δεν το πετούσαμε. Το φτιάχναμε....”.

Αυτό τα λέει όλα. Τα παλαιότερα χρόνια, υπήρχαν άνθρωποι που πίστευαν σε συγκεκριμένες αξίες και αρχές.

Κατ' αρχήν, λειτουργούσε ο θεσμός της οικογενείας. Ο σεβασμός στους γονείς, η ευτεκνία.

Το να είναι κάποιος σωστός και χρήσιμος στην κοινωνία.

Οι μητέρες ήταν δίπλα στα παιδιά τους, ούσες πάντα καλές νοικοκυρές, οικονόμες και δημιουργοί ευτυχίας, μέσα στην οικογένειά τους.

Μετά, ήταν και ο θεσμός της εκκλησίας. Που κήρυττε την καλωσύνη και το “αγαπάτε αλλήλους”.

Να έχει ο άνθρωπος ιδανικά στη ζωή του.

Μέγας παράγων ήταν και το σχολείο. Τότε που δεν υπήρχαν φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα. Τότε που ήταν ντροπή ο δάσκαλος να μη μαθαίνει στα παιδιά γράμματα.

Και το κυριότερο: τότε που οι μαθητές έβγαιναν πάνω απ' όλα σωστοί άνθρωποι. Ευγενείς και πάντα με πυξίδα το γνωμικό “Τα καλά κόποις κτώνται”. Τίποτα δε γίνεται από μόνο του.

Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην.

Απελευθερωμένες και “ανεξάρτητες” γυναίκες που αναζητούν τις εφήμερες περιπέτειες....

Ανώριμοι και ανεύθυνοι άντρες που φοβούνται την δέσμευση και ακόμη παίζουν...

Κατά λάθος, προκύπτει και κανένα παιδί, που μεγαλώνει όμως με τον παππού και τη γιαγιά ή την νταντά.

Μεγάλος ο αριθμός διαζυγίων, αφού στην πρώτη δυσκολία του ζευγαριού, τινάζονται όλα στον αέρα.

Στον τομέα της εργασίας, οι Έλληνες έχουν καλομάθει στην τεμπελιά, στο αραλίκι, την κλεψιά και την ρεμούλα.

Τα ελληνόπουλα, αν και άνεργα, προτιμούν να ξοδεύουν το χαρτζιλίκι των γονιών στις καφετέριες, παρά να δουλεύουν στα χωράφια και τις οικοδομές. Γι' αυτές τις δουλειές είναι οι Βούλγαροι ή οι Αλβανοί.

Αν πιάσουμε και τον τομέα της παιδείας, δε θα τελειώσουμε ποτέ.

Αδιάφοροι δάσκαλοι και καθηγητές, που κοιτούν μόνο το ωράριο (αφού δεν τους ελέγχει κανείς).

Ο συνδικαλισμός και η “επαναστατική” διανόηση έχουν εισχωρήσει στα σχολεία, δηλητηριάζοντας τις αθώες ψυχούλες. Υψηλά είναι και τα επίπεδα αμορφωσιάς.

Δε διδάσκεται πλέον πουθενά το “εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρις”. Ότι πρέπει ν' αγαπάς, να νοιάζεσαι και να θυσιάζεσαι για την Πατρίδα.

Και όλες αυτές οι γενιές που βγαίνουνε στην κοινωνία, είναι οι πολιτικοί που μας κυβερνούν και μας οδηγούν σ’ αυτά τα χάλια.

Τέχνη και πολιτισμός εξαφανισμένα. Εγκληματικότητα και απάτες στα ύψη.

Δυστυχώς, οι Έλληνες έχουν πάρει πρι πολλού τον δρόμο της Κακίας και όχι της Αρετής (δείτε μύθο του Ηρακλή).

Σαφώς, και υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις σε όλα τα παραπάνω. Το αποτέλεσμα όμως μετράει και δεν παύει να είναι απογοητευτικό. Ίσως να φταίει και η παγκοσμιοποίηση.

Ανήκουμε σε μια γενιά που έζησε τα παιδικά της χρόνια και που είχε όνειρα και ελπίδες να φτιάξει ένα καλύτερο κόσμο. Όπου μετρούσε το ΕΜΕΙΣ και όχι το ΕΓΩ.

Είμαστε οι τελευταίοι....
πηγη