Οι μέχρι σήμερα βασικοί πολιτικοί όροι: δεξιά και αριστερά, σε μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία, ελάχιστη πρακτική πολιτική σημασία έχουν. Χρησιμοποιούνται πλέον ως ιστορικά ιδεολογικά κελύφη «franchising» για να δηλώσουν την πολιτική σταθερά της...
κάθε παράταξης και για να διαφοροποιηθούν επικοινωνιακά μεταξύ τους μέσα από θολά ιδεολογικά σύμβολα κομματικής συσπείρωσης που δεν αντιπροσωπεύουν ξεκάθαρα τις πιο σημαντικές αξίες της ισονομίας, της αξιοκρατίας και ενός αντικειμενικού μηχανισμού δημοκρατίας που θα τις εγγυάται.
Παρ’ όλον όμως ότι την πολιτική δεν την κάνουν τα σύμβολα, ιδίως όταν είναι κίβδηλα, αλλά άνθρωποι με ονοματεπώνυμο και συγκεκριμένες δυνατότητες ή αδυναμίες, ο ψηφοφόρος κλήθηκε να στηρίξει την κάθε παράταξη με βάση τους ανεπίκαιρους συμβολισμούς της κάτω από τους οποίους «καθαγιάζεται» επικοινωνιακά η όποια συντεχνιακή ιδιοτέλεια ή προσωπική ανεπάρκεια, χωρίς να του αναφέρουν ωστόσο:
Με ποια «αξιοκρατικά» εχέγγυα, πλην της κομματικής ιδιότητας, επέλεξαν το πολιτικό προσωπικό τους που με τόσο πάθος διεκδικεί να τον «εκπροσωπεί» στη βουλή, να καθορίζει τις τύχες του και το μέλλον των παιδιών του.
Έτσι παρατηρούμε για μια ακόμα φορά αυτό που συμβαίνει εδώ και τριάντα οκτώ χρόνια.
Το ερμητικά κλειστό πολιτικό μας σύστημα φοβάται να ανοιχτεί στην κοινωνία και να επιλέξει καταξιωμένους ανθρώπους που έχουν «ματώσει» από την αυθαιρεσία, τον νεποτισμό και την διαφθορά του κράτους, επιλέγοντας τα στελέχη του πάντα μέσα από τον στενό κομματικό περίγυρο του δημοσίου.
πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου