Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Η στρατηγική συμμαχία Τουρκίας-Ισραήλ, απομονώνει Ελλάδα και Ρωσία


Το Ισ­ρα­ήλ δί­νει στην Τουρ­κί­α τα ό­πλα που θέ­λει, της δι­δά­σκει τον ει­δι­κό πό­λε­μο, της δί­νει πλη­ρο­φο­ρί­ες....Η στρα­τη­γι­κή στρα­τιω­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή συμ­μα­χί­α που α­να­πτύσ­σει η Τουρ­κί­α με το Ισ­ρα­ήλ, εί­ναι α­πο­τέ­λε­σμα της α­πο­μά­κρυν­σής της α­πό την Ορ­γά­νω­ση Ι­σλα­μι­κών Κρα­τών και την Ε.Ε., του ε­ξαι­ρε­τι­κού πε­ριο­ρι­σμού των σχέ­σε­ων της με...
τις χώ­ρες της Μέ­σης Α­να­το­λής και του α­διε­ξό­δου στο ε­σω­τε­ρι­κό.

Ό­λα αυ­τά α­φή­νουν την Τουρ­κί­α μό­νη στο διε­θνές πε­δί­ο. Μπο­ρεί να ει­πω­θεί, ό­τι η Τουρ­κί­α πε­τά­χτη­κε έ­ξω και α­πό το τζα­μί και α­πό την εκ­κλη­σί­α. Το α­διέ­ξο­δο έ­φε­ρε μα­ζί του τον ε­βρα­ϊ­κό κό­σμο,τον ε­να­γκα­λι­σμό με την συ­να­γω­γή. Ό­σο με­γα­λώ­νει η α­πο­μό­νω­σή της, «σαν τον πνιγ­μέ­νο που α­πό τα μαλ­λιά πιά­νε­ται»,τό­σο ε­να­γκα­λί­ζε­ται τις Η­ΠΑ και το Ισ­ρα­ήλ.


Βα­θαί­νει η στρα­τη­γι­κή συμ­μα­χί­α α­νά­με­σα στην Τουρ­κί­α και Η­ΠΑ-Ισ­ρα­ήλ
Ο ι­θύ­νων νους του σχε­δί­ου εί­ναι οι Η­ΠΑ. Το πό­δι της στην Ευ­ρώ­πη εί­ναι η Αγ­γλί­α, ε­νώ στην Μέ­ση Α­να­το­λή το Ισ­ρα­ήλ. Οι Η­ΠΑ θέ­λουν να ε­γκα­τα­στή­σουν την«και­νού­ρια τά­ξη πραγ­μά­των» στην Μέ­ση Α­να­το­λή, να κα­τα­στή­σουν α­νε­νερ­γές την Ρω­σί­α και την Ευ­ρώ­πη, να συ­νε­χί­σουν το ρό­λο του μο­να­δι­κού χω­ρο­φύ­λα­κα στην πε­ριο­χή,να ι­διο­ποι­η­θούν μό­νες τις α­γο­ρές της Μέ­σης Α­να­το­λής και να θέ­σουν υ­πό τον έ­λεγ­χό τους τα πε­τρέ­λαια της Κε­ντρι­κής Α­σί­ας και του Καυ­κά­σου.
Ο πρώ­ην Σύμ­βου­λος του Λευ­κού Οί­κου Μπρε­ζίν­σκι, δη­λώ­νει α­νοι­χτά τι ση­μα­σί­α έ­χει αυ­τή η πε­ριο­χή για τις Η­ΠΑ: «Η πρω­ταρ­χι­κή πε­ριο­χή της γε­ω­στρα­τη­γι­κής πο­λι­τι­κής των Η­ΠΑ πρέ­πει να εί­ναι αυ­τό το πε­δί­ο και σχε­τι­κά μ’ αυ­τό υ­πάρ­χουν δύ­ο λό­γοι:
Ο πρώ­τος εί­ναι ό­τι, ως γνω­στόν, σ’αυ­τή την πε­ριο­χή υ­πάρ­χουν τρο­μα­κτι­κά α­πο­θέ­μα­τα φυ­σι­κού α­ε­ρί­ου και πε­τρε­λαί­ου και η κα­τα­νά­λω­ση ε­νέρ­γειας πα­γκο­σμί­ως αυ­ξά­νει με ι­λιγ­γιώ­δεις ρυθ­μούς. Ο δεύ­τε­ρος εί­ναι ό­τι, αυ­τά τα «Βαλ­κά­νια της Ευ­ρα­σί­ας» ε­γκυ­μο­νούν με­γά­λη α­στά­θεια και α­να­στα­τώ­σεις. Διό­τι δυ­νά­μεις της πε­ριο­χής ό­πως η Ρω­σί­α, το Ι­ράν και η Τουρ­κί­α μπο­ρούν να ε­μπλα­κούν σε δια­μά­χη για τον έ­λεγ­χο αυ­τού του πε­δί­ου. Για να ε­μπο­δί­σου­με μια τέ­τοια δια­μά­χη και την η­γε­μό­νευ­ση ο­ποιασ­δή­πο­τε α­πό αυ­τές τις χώ­ρες στην πε­ριο­χή, προ­ϋ­πό­θε­ση εί­ναι η ε­πέμ­βα­ση με δυ­να­μι­κό τρό­πο ε­δώ των Η­ΠΑ. Πώς θα γί­νει αυ­τό; Φυ­σι­κά βο­η­θώ­ντας το Κα­ζακ­στάν, το Ουζ­μπε­κι­στάν και τον Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν, χώ­ρες κλει­διά στην πε­ριο­χή.»
Η Μέ­ση Α­να­το­λή α­πο­τε­λεί κου­βά­ρι α­ντι­θέ­σε­ων. Και το πα­ρα­μι­κρό λά­θος α­νοί­γει το δρό­μο για πο­λύ ά­σχη­μα α­πο­τε­λέ­σμα­τα στην πο­λι­τι­κή σχέ­σε­ων και συμ­μα­χιών. Οι Η­ΠΑ, χά­νουν πια το ρό­λο του μο­να­δι­κού πα­γκό­σμιου χω­ρο­φύ­λα­κα. Οι α­ντι­θέ­σεις και οι δια­μά­χες με­τα­ξύ των ι­μπε­ρια­λι­στι­κών χω­ρών, αν και δεν έ­χουν με­τα­πη­δή­σει σε στρα­τιω­τι­κό ε­πί­πε­δο, ό­σο πά­νε και βα­θαί­νουν ό­μως α­πό πο­λι­τι­κής, οι­κο­νο­μι­κής και δι­πλω­μα­τι­κής πλευ­ράς.
Η Ρω­σί­α, θέ­λει να ξα­να­φθά­σει στην πα­λιά σο­βιε­τι­κή της ε­πιρ­ρο­ή και κα­τα­βά­λλει με­γά­λες προ­σπά­θειες γι’ αυ­τό. Αυ­τές τις μέ­ρες ε­να­ντιώ­νε­ται α­νοι­χτά στη ε­πί­θε­ση που σχε­διά­ζουν οι Η­ΠΑ ε­να­ντί­ον του Ι­ράκ και ε­πι­ζη­τεί έ­να α­πο­τέ­λε­σμα προς την κα­τεύ­θυν­ση των δι­κών της δι­πλω­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων.
Το Ι­ράκ, α­ξιο­λο­γεί α­πό την πλευ­ρά του, την συμ­φω­νί­α που έ­κα­νε με την Ρω­σί­α, ως «νί­κη»ε­να­ντί­ον των Η­ΠΑ. Η Ρω­σί­α, που αυ­ξά­νει την ε­πιρ­ρο­ή της στη Μέ­ση Α­να­το­λή, εν­δυ­να­μώ­νει ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο τις σχέ­σεις της με την Κί­να, το Ι­ράν, τη Λι­βύ­η, τη Συ­ρί­α και το Ι­ράκ και προ­χω­ρά­ει σε και­νού­ριες συμ­μα­χί­ες. Πα­ράλ­λη­λα μ’ αυ­τό,εν­δια­φέ­ρε­ται ε­ντό­νως και για το κουρ­δι­κό ζή­τη­μα.
Η Ε.Ε. δεν συμ­φω­νεί πια ό­πως πα­λιά με το κα­θε­τί των Η­ΠΑ. Και αυ­τή ε­να­ντιώ­νε­ται α­νοι­χτά στην ε­πί­θε­ση που σχε­διά­ζουν οι Η­ΠΑ ε­να­ντί­ον του Ι­ράκ. Με τον ί­διο τρό­πο ε­να­ντιώ­θη­κε και στο σχέ­διο διεύ­ρυν­σης του ΝΑ­ΤΟ. Η Γαλ­λί­α δε, προ­σπα­θεί ν’ αυ­ξή­σει την ε­πιρ­ρο­ή της μέ­σω της Δυ­τι­κο­ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης. Οι α­ντι­θέ­σεις και οι δια­μά­χες α­νά­με­σα στις Η­ΠΑ και την Ε.Ε., σχε­τι­κά με τις α­γο­ρές της Μέ­σης Α­να­το­λής, αυ­ξά­νο­νται. Και η Ια­πω­νί­α και η Κί­να, ε­ξάλ­λου,βρί­σκο­νται σε α­ντι­θέ­σεις με τις Η­ΠΑ.
Μέ­σα σ’ αυ­τό το κου­βά­ρι των α­ντι­θέ­σε­ων η συμ­μα­χί­α και η στρα­τη­γι­κή συ­νερ­γα­σί­α των Η­ΠΑ, του Ισ­ρα­ήλ και της Τουρ­κί­ας, εμ­φα­νί­ζουν το ζή­τη­μα σε ό­λες του τις δια­στά­σεις.
Οι Η­ΠΑ, μέ­χρι σή­με­ρα,διε­ξή­γα­γαν την πο­λι­τι­κή τους στη Μέ­ση Α­να­το­λή,στη­ρι­ζό­με­νες πρω­ταρ­χι­κά στο Ισ­ρα­ήλ. Με τη δή­θεν «λύ­ση» που ε­πέ­φε­ραν στο Πα­λαι­στι­νια­κό, προ­σπά­θη­σαν να πά­ρουν την υ­πο­στή­ρι­ξη των Α­ρα­βι­κών χω­ρών και μέ­σα σ’ αυ­τό το πλαί­σιο να βελ­τιώ­σουν τις σχέ­σεις τους αυ­τές. Πά­νω σ’ αυ­τό το θέ­μα έ­γι­ναν ση­μα­ντι­κά βή­μα­τα. Ό­μως η ε­ξέ­λι­ξη του κι­νή­μα­τος του ΡΚΚ, η ι­σχυ­ρο­ποί­η­σή του στο Νό­τιο Κουρ­δι­στάν, ε­πη­ρέ­α­σαν σε ση­μα­ντι­κό βαθ­μό τις ε­ξε­λί­ξεις και την πο­λι­τι­κή των Η­ΠΑ.
Το τουρ­κι­κό κρά­τος ευ­ρι­σκό­με­νο σε α­διέ­ξο­δο, α­κρι­βώς σ’ αυ­τό το ση­μεί­ο μπή­κε σε και­νού­ριες α­να­ζη­τή­σεις, α­νέ­πτυ­ξε και­νού­ριες συμ­μα­χί­ες.Οι σχέ­σεις, που με ε­πι­μο­νή προ­ω­θούν οι Η­ΠΑ, κα­τά με­γά­λο πο­σο­στό α­να­πτύσ­σο­νται προς την κα­τεύ­θυν­ση των συμ­φε­ρό­ντων του Ισ­ρα­ήλ. Και ι­δε­ο­λο­γι­κά και πο­λι­τι­κά και στρα­τιω­τι­κά,δια­μορ­φώ­νο­νται ως έκ­φρα­ση των συμ­φε­ρό­ντων του Ισ­ρα­ήλ.
Βα­σι­κά το Ισ­ρα­ήλ, κα­θι­στώ­ντας την Τουρ­κί­α ο­λο­κλη­ρω­τι­κά ε­ξαρ­τώ­με­νη α­πό αυ­τό, ε­πι­διώ­κει τον στό­χο της κυ­ριαρ­χί­ας του μέ­χρι τον Ευ­φρά­τη. Το Γε­νι­κό Ε­πι­τε­λεί­ο του Ισ­ρα­ήλ δε,κά­νει λό­γο για τη δη­μιουρ­γί­α μιας ι­δε­α­τής σύν­δε­σης που θα ε­νώ­νει την Τουρ­κί­α και το Ισ­ρα­ήλ πά­νω α­πό την Συ­ρί­α και τον Λί­βα­νο. Το νό­η­μα ό­λων αυ­τών εί­ναι ξε­κά­θα­ρο: το Ισ­ρα­ήλ, στο πο­λι­τι­κό και στρα­τιω­τι­κό πε­δί­ο, θέ­λει να ε­ξα­πλω­θεί μέ­χρι τα βου­νά Ζά­γρος.
Τα ό­νει­ρα ή οι πο­λι­τι­κές αυ­τές, σε ποιο βαθ­μό θα πραγ­μα­το­ποι­η­θούν ή ό­χι αυ­τό εί­ναι άλ­λο ζή­τη­μα. Ό­μως αυ­τό, που α­ξιο­λο­γεί­ται σαν φα­ντα­σί­ω­ση,γο­να­τί­ζει τους λα­ούς της Μέ­σης Α­να­το­λής μέ­σα στην τα­νά­λια Τουρ­κί­ας-Ισ­ρα­ήλ. Το πιο ε­πα­να­στα­τι­κό, το πιο κι­νη­τι­κό λα­ϊ­κό δυ­να­μι­κό στη γη, βρί­σκε­ται σ’ αυ­τή τη γε­ω­γρα­φί­α.Αυ­τό α­πο­τε­λεί για τον ι­μπε­ρια­λι­σμό μια α­πει­λή πρώ­του βαθ­μού. Αυ­τό που θέ­λουν να κα­θυ­πο­τά­ξουν εί­ναι το ε­δώ ε­πα­να­στα­τι­κό λα­ϊ­κό δυ­να­μι­κό.
Βα­σι­κά, αυ­τό συγ­χρό­νως α­πο­τε­λεί και τον θρη­σκευ­τι­κό-ι­δε­ο­λο­γι­κό στό­χο του Ισ­ρα­ήλ ό­πως δια­τυ­πώ­νε­ται στη Βί­βλο. Το ό­νει­ρο του «με­γά­λου Ισ­ρα­ήλ»αρ­χί­ζει στα σύ­νο­ρα του Ευ­φρά­τη. Οι φα­να­τι­κοί του Ισ­ρα­ήλ και ο τω­ρι­νός πρω­θυ­πουρ­γός του Ισ­ρα­ήλ Νε­τα­νιά­χου, ε­δώ και χρό­νια εί­ναι κύ­ριοι μιας πο­λι­τι­κής που στη­ρί­ζε­ται σ’ αυ­τή την ρα­τσι­στι­κή, α­ντι­δρα­στι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α.
Η ι­δε­ο­λο­γί­α αυ­τή που πλέ­κε­ται μ’ έ­να μυ­στι­κι­στι­κό-θρη­σκευ­τι­κό πλέγ­μα, φέ­ρει μέ­σα της μια ρα­τσι­στι­κή-φα­σι­στι­κή ε­πι­θε­τι­κό­τη­τα που στη­ρί­ζε­ται στον πυ­ρή­να της στον στε­νό ε­βρα­ϊ­κό ε­θνι­κι­σμό.
Και α­πό ι­στο­ρι­κής πλευ­ράς, αυ­τό α­πο­τε­λεί το ό­νει­ρο των φα­να­τι­κών σιω­νι­στών. Σή­με­ρα αυ­τό το φα­να­τι­κό,α­ντι­δρα­στι­κό, φα­σι­στι­κό κομ­μά­τι, με την τρι­πλή «ιε­ρή συμ­μα­χί­α» που έ­χει δη­μιουρ­γη­θεί, προ­σπα­θεί να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει αυ­τό το ό­νει­ρο.
Το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, α­πό την ί­δρυ­σή του μέ­χρι σή­με­ρα, πρώ­τη φο­ρά φτά­νει στην δυ­να­τό­τη­τα μιας τέ­τοιας συμ­μα­χί­ας στη Μέ­ση Α­να­το­λή. Μέ­χρι σή­με­ρα, πα­ρά την υ­πο­στή­ρι­ξη των Η­ΠΑ και των άλ­λων ι­μπε­ρια­λι­στι­κών χω­ρών, ή­ταν α­πο­μο­νω­μέ­νο α­πό ό­λες τις χώ­ρες της Μέ­σης Α­να­το­λής. Η κα­τά­στα­ση αυ­τή δυ­σκό­λευε πο­λύ το Ισ­ρα­ήλ. Το Ισ­ρα­ήλ μ’ αυ­τή τη συμ­μα­χί­α α­πο­κτά­ει και­νού­ριες δυ­να­το­τή­τες στη Μέ­ση Α­να­το­λή.
Οι ισ­ρα­η­λι­νοί αρ­μό­διοι που υ­πο­λο­γί­ζουν να κερ­δί­σουν 150 δισ. δο­λά­ρια 2 α­πό την α­να­νέ­ω­ση του στρα­τιω­τι­κού ε­ξο­πλι­σμού της Τουρ­κί­ας,α­να­γνω­ρί­ζουν στις α­μυ­ντι­κές α­νά­γκες της Ά­γκυ­ρας «έ­να εν δυ­νά­μει χρυ­σω­ρυ­χεί­ο» για το ε­βρα­ϊ­κό κρά­τος. Ο υ­πουρ­γός Ά­μυ­νας του Ισ­ρα­ήλ Γι­τζάκ Μό­ντερ­χα­ϊ έ­θε­σε την ε­πί­σκε­ψη του στην Ά­γκυ­ρα, που θε­ω­ρή­θη­κε σαν το α­πό­γειο στις σχέ­σεις Τουρ­κί­ας-Ισ­ρα­ήλ, σ’ αυ­τή την προ­ο­πτι­κή.
Το σύ­νο­λο των συμ­φω­νιών,παίρ­νει σαν βά­ση τους ε­ξο­πλι­σμούς. Ο ε­ξο­πλι­σμός της Τουρ­κί­ας γί­νε­ται ε­ξαρ­τώ­με­νος α­πό το Ισ­ρα­ήλ. Οι Η­ΠΑ, μέ­σω του Ισ­ρα­ήλ, φέρ­νουν την Τουρ­κί­α σε μί­α πιο στε­νή σχέ­ση ε­λέγ­χου.Έ­τσι οι Η­ΠΑ, εν­δυ­να­μώ­νουν τον στρα­τη­γι­κό τους σύμ­μα­χο στην πε­ριο­χή, το Ισ­ρα­ήλ. Οι Η­ΠΑ ε­πι­βά­λλουν με ε­πι­μο­νή μια τέ­τοια σχέ­ση και συμ­μα­χί­α στην Τουρ­κί­α. Η Τουρ­κί­α α­πό την άλ­λη, α­πό τα δι­κά της α­νοι­χτά μέ­τω­πα, το βλέ­πει α­να­γκαί­ο. Η ε­ξά­ντλη­ση των ο­πλι­κών α­πο­θε­μά­των λό­γο του πο­λύ­χρο­νου πο­λέ­μου στο Κουρ­δι­στάν, η προ­ϊ­ού­σα πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σή της στις ε­ξω­τε­ρι­κές της σχέ­σεις, το α­διέ­ξο­δο που α­ντι­με­τω­πί­ζει στο ε­σω­τε­ρι­κό, η μη πα­ρο­χή της α­παι­τού­με­νης βο­ή­θειας α­πό την Ε.Ε., την Ορ­γά­νω­ση Ι­σλα­μι­κών Κρα­τών και τις τουρ­κι­κές Δη­μο­κρα­τί­ες στην Κε­ντρι­κή Α­σί­α, το α­διέ­ξο­δο στο ο­ποί­ο ο­δη­γεί­ται ο πό­λε­μος στο Κουρ­δι­στάν, δί­νουν βά­ρος στις σχέ­σεις τέ­τοιων κα­τευ­θύν­σε­ων που προ­βάλ­λο­νται ως μια νέ­α «λύ­ση».
Στη κα­τά­στα­ση αυ­τή, οι Τουρ­κι­κές Έ­νο­πλες Δυ­νά­μεις,ε­να­πο­θέ­τουν τις ελ­πί­δες τους ο­λο­κλη­ρω­τι­κά στο Ισ­ρα­ήλ,χά­νο­ντας έ­τσι α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο την πρω­το­βου­λί­α ε­ξω­τε­ρι­κής ε­πί­θε­σης. Με­ρι­κοί δη­λώ­νουν ε­πι­μό­νως ό­τι η συμ­μα­χί­α Τουρ­κί­ας-Ισ­ρα­ήλ δεν στρέ­φε­ται ε­να­ντί­ον του ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού α­γώ­να στο Κουρ­δι­στάν υ­πό την η­γε­σί­α του ΡΚΚ και ε­να­ντί­ον των λα­ών της πε­ριο­χής, αλ­λά ό­τι έ­γι­νε «προς την κα­τεύ­θυν­ση της δη­μιουρ­γί­ας και­νού­ριων ι­σορ­ρο­πιών σε πα­γκό­σμια κλί­μα­κα».


Ό­μως οι σχέ­σεις α­νά­με­σα στην Τουρ­κί­α και το Ισ­ρα­ήλ δεν εί­ναι και­νού­ριες, αλ­λά ι­στο­ρι­κές σχέ­σεις αιώ­νων 3. Πέ­ρα απ’ αυ­τό, σε μια πε­ρί­ο­δο που εί­χα­με α­κό­μα τον δι­πο­λι­κό κό­σμο, α­πό το 1984 και πέ­ρα δη­λα­δή, η δι­πλω­μα­τι­κή και στρα­τιω­τι­κή κί­νη­ση με­τα­ξύ Τουρ­κί­ας και Ισ­ρα­ήλ ε­ντεί­νε­ται ο­λο­έ­να. Φθά­νο­ντας στη δε­κα­ε­τί­α του ’90, οι σχέ­σεις Τουρ­κί­ας-Ισ­ρα­ήλ ε­κτο­ξεύ­τη­καν στα ύ­ψη.
Στις 21 Ια­νουα­ρί­ου, στην ε­φη­με­ρί­δα Μιλ­λιέτ, εμ­φα­νί­στη­κε η ε­ξής εί­δη­ση: «Τον Α­πρί­λιο του 1994 τουρ­κι­κές μο­νά­δες α­σφα­λεί­ας ορ­γά­νω­σαν ε­πι­χεί­ρη­ση ε­ξό­ντω­σης του αρ­χη­γού του ΡΚΚ, Ά­πο, στη Συ­ρί­α...
Για την εν λό­γω ε­πι­χεί­ρη­ση ξο­δεύ­τη­καν 10 εκ. δο­λά­ρια α­πό τα μυ­στι­κά κον­δύ­λια ε­νώ αυ­τή έ­γι­νε σε συ­νερ­γα­σί­α με το Ισ­ρα­ήλ. Στις τουρ­κι­κές μο­νά­δες α­σφα­λεί­ας δό­θη­κε εκ­παί­δευ­ση, ει­δι­κά ό­πλα και ε­ξο­πλι­σμός». Η εί­δη­ση ε­πι­βε­βαιώ­θη­κε και στην έκ­θε­ση για το Σου­σουρ­λούκ που ε­τοί­μα­σε ο υ­πεύ­θυ­νος του Γρα­φεί­ου του Πρω­θυ­πουρ­γού, Κου­τλού Σα­βάς. Πολ­λές εί­ναι οι εν­δια­φέ­ρο­υσες πλευ­ρές αυ­τού του ζη­τή­μα­τος, αυ­τή ό­μως που μας εν­δια­φέ­ρει ε­δώ εί­ναι ό­τι η α­πό­πει­ρα δο­λο­φο­νί­ας ο­μο­λο­γεί­ται ε­πί­ση­μα ό­τι έ­γι­νε α­πό το κρά­τος και σε συ­νερ­γα­σί­α με το Ισ­ρα­ήλ.
Η στρα­τη­γι­κή αυ­τή συμ­μα­χί­α,δί­νει μια και­νού­ρια προ­ώ­θη­ση στις σχέ­σεις ε­ξάρ­τη­σης. Ό­πως δή­λω­σε κι ο υ­πουρ­γός ε­ξω­τε­ρι­κών της Τουρ­κί­ας Ι­σμα­ήλ Τζεμ4:«Ο­ρι­σμέ­νοι στρα­τη­γι­κοί στό­χοι και προ­σεγ­γί­σεις που α­νέ­πτυ­ξαν οι Η­ΠΑ το τε­λευ­ταί­ο διά­στη­μα, φαί­νε­ται ό­τι πλη­σιά­ζουν πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό ό­,τι στο πα­ρελ­θόν τις δι­κές μας στρα­τη­γι­κές και προ­σπά­θειές». Ε­πί­σης: «η Τουρ­κί­α, δεν εί­ναι θε­α­τής στην πε­ριο­χή, αλ­λά έ­χει κά­ποιο ρό­λο».
Αυ­τό θέ­τει ε­πί τά­πη­τος την ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή του τουρ­κι­κού κρά­τους. Οι σχέ­σεις με τις Η­ΠΑ, ε­κτός α­πό συ­νέ­χεια των προ­η­γού­με­νων, τις ξε­περ­νούν σε βά­θος και σε έ­κτα­ση. Η σύ­γκλι­ση των στρα­τη­γι­κών της στό­χων με τις Η­ΠΑ εί­ναι η α­νά­γκη της πο­λι­τι­κής της«ε­πέ­κτα­σης-ε­ξά­πλω­σης». «Ο ρό­λος» α­παι­τεί α­κρι­βώς αυ­τό.Έ­τσι, και η ει­σβο­λή στο Νό­τιο Κουρ­δι­στάν (Β. Ι­ράκ) εί­ναι α­πο­τέ­λε­σμα αυ­τής της πο­λι­τι­κής. Α­πό τα πε­τρέ­λαια της Μο­σού­λης-Κιρ­κούκ, το πε­τρέ­λαιο και το φυ­σι­κό α­έ­ριο του Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν και του Κα­ζακ­στάν, μέ­χρι το ζή­τη­μα του νε­ρού στη Μέ­ση Α­να­το­λή, α­κο­λου­θεί­ται μια συ­νε­χής πο­λι­τι­κή. Οι Η­ΠΑ,αρ­χι­κά στη­ρι­ζό­με­νες στην Τουρ­κί­α και το Ισ­ρα­ήλ, στο­χεύ­ουν στα ε­πι­θυ­μη­τά γι’ αυ­τές α­πο­τε­λέ­σμα­τα. Α­πό την άλ­λη ό­μως,κα­θώς η Τουρ­κί­α α­δυ­να­τεί να γί­νει μια πε­ρι­φε­ρεια­κή δύ­να­μη,δη­λώ­νουν ό­τι η ε­πέμ­βα­ση στην πε­ριο­χή α­πο­τε­λεί α­πα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση.
Βα­σι­κά, ό­λα αυ­τά δια­μορ­φώ­νο­νται σύμ­φω­να με τις α­νά­γκες των νε­ο­α­ποι­κιο­κρα­τι­κών σχέ­σε­ων, της πο­λι­τι­κής «της νέ­ας τά­ξης πραγ­μά­των». Η σχε­τι­κή «ε­ξάρ­τη­ση» στη νε­ο­α­ποι­κιο­κρα­τί­α πε­ριο­ρί­ζει τον ε­ξαρ­τη­μέ­νο α­κό­μα πιο πο­λύ. Ι­διαί­τε­ρα η στρα­τιω­τι­κή τε­χνι­κή ε­ξάρ­τη­ση, α­πο­δυ­να­μώ­νει αρ­κε­τά την Τουρ­κί­α και πε­ριο­ρί­ζει το πε­δί­ο δρά­σης της.
Οι νε­ο­α­ποι­κιο­κρα­τι­κές σχέ­σεις, μα­ζί με τη βιο­μη­χα­νί­α συ­ναρ­μο­λό­γη­σης, εί­ναι α­πευ­θεί­ας συν­δε­δε­μέ­νες με τον ι­μπε­ρια­λι­σμό. Σύμ­φω­να με τις και­νού­ριες στρα­τη­γι­κές σχέ­σεις, α­να­πτύσ­σο­νται ε­ξαρ­τή­σεις α­πό δεύ­τε­ρο χέ­ρι. Γί­νε­ται ο δού­λος του δού­λου. Το Ισ­ρα­ήλ α­πό κά­θε ά­πο­ψη εί­ναι τε­λεί­ως ε­ξαρ­τη­μέ­νο α­πό τις Η­ΠΑ. Η Τουρ­κί­α α­πό την άλ­λη έρ­χε­ται σι­γά-σι­γά σε μια κα­τά­στα­ση ε­ξάρ­τη­σης α­πό το Ισ­ρα­ήλ.
Μπαί­νει α­νά­με­σα σαν υ­περ­γο­λά­βος.Σαν πρώ­το βή­μα αυ­τών των στρα­τη­γι­κών συμ­μα­χιών α­να­πτύσ­σο­νται πο­λύ­πλευ­ρες σχέ­σεις, α­πό την κοι­νή στρα­τιω­τι­κή δο­μή μέ­χρι τις οι­κο­νο­μι­κές συμ­φω­νί­ες. Σ’ αυ­τές ε­ντάσ­σε­ται και η κοι­νή ναυ­τι­κή ά­σκη­ση α­νά­με­σα στις Η­ΠΑ-Ισ­ρα­ήλ και Τουρ­κί­α. Μια τουρ­κι­κή ε­πι­τρο­πή πή­γε στο Τελ-Α­βίβ. Η ισ­ρα­η­λι­νή ε­πι­τρο­πή συ­να­ντή­θη­κε στην Ά­γκυ­ρα με τον υ­παρ­χη­γό του Γε­νι­κού Ε­πι­τε­λεί­ου, Τσε­βίκ Μπιρ. Και οι δύ­ο χώ­ρες έ­κα­ναν διά­φο­ρες συμ­φω­νί­ες στο πλαί­σιο των σχε­δί­ων των Η­ΠΑ. Την τε­λευ­ταί­α πε­ρί­ο­δο πά­λι, ο Τσε­βίκ Μπιρ, α­νώ­τε­ρα στε­λέ­χη της TUSIAD (Έ­νω­ση Τούρ­κων Βιο­μη­χά­νων), ο Ντε­νίζ Μπα­ϊ­κάλ και ο Με­σούτ Γιλ­μάζ πη­γαί­νουν στις Η­ΠΑ και πραγμα­το­ποιούν συ­να­ντή­σεις στο πλαί­σιο αυ­τής της στρα­τη­γι­κής συμ­μα­χί­ας.
Ό­λες αυ­τές οι ε­ξε­λί­ξεις α­πο­τε­λούν κίν­δυ­νο πρώ­του βαθ­μού για τις χώ­ρες της Μέ­σης Α­να­το­λής. Αυ­τή η «ιε­ρή συμ­μα­χί­α» ση­μαί­νει με­γά­λους ε­ξο­πλι­σμούς και στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση της πε­ριο­χής. Οι ε­ξο­πλι­σμοί και η στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση α­πο­τε­λούν το με­γα­λύ­τε­ρο ε­μπό­διο για την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση των λα­ών. Έ­νας σκο­πός αυ­τής της συμ­μα­χί­ας και των στρα­τη­γι­κών σχέ­σε­ων εί­ναι και η ε­ξά­λει­ψη του ΡΚΚ. Το σχέ­διο σκο­πεύ­ει κυ­ρί­ως στο να ε­νώ­σει τους Μπαρ­ζα­νί, Τα­λα­μπα­νί και το τουρ­κι­κό κρά­τος και να τους κι­νη­το­ποι­ή­σει σε κοι­νό α­γώ­να ε­να­ντί­ον του ΡΚΚ.


Ο πα­ραλ­λη­λι­σμός Σιω­νι­σμού και Κε­μα­λι­σμού
Η σχέ­ση με­τα­ξύ του σιω­νι­στι­κού κα­θε­στώ­τος και του κε­μα­λι­σμού ε­γκαι­νιά­ζε­ται ή­δη α­πό την ί­δρυ­ση του τουρ­κι­κού κρά­τους. Το κα­θε­στώς της Ά­γκυ­ρας πά­ντα υ­πεν­θυ­μί­ζει ό­τι η πρώ­τη χώ­ρα που α­να­γνώ­ρι­σε το Ισ­ρα­ήλ ή­ταν η Τουρ­κί­α.
Οι ε­πί­ση­μες ι­δε­ο­λο­γί­ες των δύ­ο χω­ρών, ο σιω­νι­σμός στο Ισ­ρα­ήλ και ο κε­μα­λι­σμός στην Τουρ­κί­α εί­ναι ρα­τσι­στι­κές και στη­ρί­ζο­νται στη θε­ω­ρί­α της«α­νώ­τε­ρης φυ­λής».
Την Τουρ­κί­α, α­πό πλευ­ράς του Ισ­ρα­ήλ,πρέ­πει να την θε­ω­ρή­σου­με ως κομ­μά­τι της Πε­ρι­φε­ρεια­κής Στρα­τη­γι­κής («Pe­riph­ery Strategy») των χρό­νων του ’50. Δη­λα­δή στρατηγικής που αποσκοπεί να στριμώξει σε μια γω­νιά τις α­ρα­βι­κές χώ­ρες και να τις ε­ξου­δε­τε­ρώ­σει ως κίν­δυ­νο για το Ισ­ρα­ήλ. Το Ισ­ρα­ήλ δί­νει στην Τουρ­κί­α τα ό­πλα που θέ­λει, της δι­δά­σκει τον ει­δι­κό πό­λε­μο, της δί­νει πλη­ρο­φο­ρί­ες και, σε α­ντα­πό­δο­ση,θέ­λει τη δυ­να­τό­τη­τα να χρη­σι­μο­ποιεί τον ε­να­έ­ριο χώ­ρο της ε­να­ντί­ον της Συ­ρί­ας, του Ι­ράκ και του Ι­ράν, να διευ­ρύ­νει τις ε­πι­χει­ρή­σεις α­ντι­κα­τα­σκο­πεί­ας ε­να­ντί­ον των Α­ρά­βων που ζουν στην Τουρ­κί­α και κά­θε εί­δους πλη­ρο­φο­ρί­α για τις τρεις προ­α­να­φε­ρό­με­νες χώ­ρες. Η Τουρ­κί­α, χω­ρίς να δι­στά­σει και χω­ρίς να α­ντι­δρά­σει, του πα­ρέ­χει ό­λες αυ­τές τις δυ­να­τό­τη­τες. Εί­ναι βέ­βαιο ό­τι ο κε­μα­λι­σμός, αν δεν α­ντι­με­τώ­πι­ζε σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα ε­πι­βί­ω­σής του στην Τουρ­κί­α, δεν θα έ­παιρ­νε τέ­τοια ρί­σκα.
Η Τουρ­κί­α δί­νει στους πρά­κτο­ρες της Μοσ­σά­ντ τη δυ­να­τό­τη­τα να ει­σχω­ρή­σουν στους α­ρα­βι­κούς πλη­θυ­σμούς της Α­λε­ξαν­δρέτ­τας και να ορ­γα­νώ­νουν α­πό ε­κεί ε­πι­χει­ρή­σεις ε­να­ντί­ον της Συ­ρί­ας. Ε­πί­σης, στα σύ­νο­ρα με το Βό­ρειο Κουρ­δι­στάν, πα­ρέ­χει σταθ­μούς πα­ρα­κο­λού­θη­σης των στρα­τιω­τι­κών κι­νή­σε­ων της Συ­ρί­ας.
Δί­νει α­κό­μα στο Ισ­ρα­ήλ τη δυ­να­τό­τη­τα να χρη­σι­μο­ποιεί τις α­ε­ρο­πο­ρι­κές βά­σεις στο Κουρ­δι­στάν κα­θώς και τη στάθ­μευ­ση ισ­ρα­η­λι­νών α­ε­ρο­πλά­νων ε­κεί. Το Ισ­ρα­ήλ έ­τσι μ’ έ­να σμπά­ρο κτυ­πά­ει δύ­ο τρυ­γό­νια. Α­πό τη μί­α πλευ­ρά κερ­δί­ζει ε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια α­πό την πώ­λη­ση ό­πλων στην Τουρ­κί­α και α­πό την άλ­λη συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει την Τουρ­κί­α σαν πε­δί­ο ε­λιγ­μών στα στρα­τιω­τι­κά του παι­χνί­δια.


Σημειώσεις
1. Το σκάν­δα­λο που συ­γκλο­νί­ζει ε­δώ και δύ­ο χρό­νια την Τουρ­κί­α ό­ταν με­τά α­πό αυ­το­κι­νη­τι­στι­κό α­τύ­χη­μα βρέ­θη­καν μα­ζί έ­νας ε­κτε­λε­στής της τουρ­κι­κής μα­φί­ας και η­γέ­της των γκρί­ζων λύ­κων, έ­νας βου­λευ­τής του κόμ­μα­τος της Τσι­λέρ, έ­νας διευ­θυ­ντής της α­στυ­νο­μί­ας και έ­να.. μο­ντέ­λο. Το α­τύ­χη­μα αυ­τό α­πο­τέ­λε­σε την α­φορ­μή της α­πο­κά­λυ­ψης των σχέ­σε­ων μα­φί­ας, γκρί­ζων λύ­κων και κρά­τους.
2. Το ’96 η Τουρ­κί­α και το Ισ­ρα­ήλ υ­πέ­γρα­ψαν πρω­τό­κολ­λο στρα­τιω­τι­κής εκ­παί­δευ­σης και έ­ρευ­νας, α­να­νέ­ω­σης των F-Jets και πω­λή­σε­ων ό­πλων α­πό το Ισ­ρα­ήλ για τα ε­πό­με­να 25 χρό­νια, συ­νο­λι­κής α­ξί­ας 150 δισ.δολ. Οι ει­σα­γω­γές-ε­ξα­γω­γές α­νά­με­σα στις δύ­ο χώ­ρες έ­φτα­σαν τα 6 δισ. δολ. για το 1997. Η Τουρ­κί­α έ­χει γί­νει η πρώ­τη χώ­ρα στις προ­τι­μή­σεις των Ισ­ρα­η­λι­νών του­ρι­στών με 420.000του­ρί­στες για το 1997 (δεύ­τε­ρη η Αί­γυ­πτος με 310.000).
3. Τα τουρ­κι­κά φύ­λα, στην κά­θο­δό τους προς το Ι­ράν, συ­να­ντή­θη­καν με τους Ε­βραί­ους που έ­με­ναν σ’ αυ­τές τις πε­ριο­χές. Το κρά­τος «Κα­ρα­κι­τά­ι» ή­ταν κοι­νό κρά­τος τουρ­κι­κών και ε­βρα­ϊ­κών φυ­λών της πε­ριο­χής. Το1363, ο Σουλ­τά­νος Μου­ράτ, έ­δω­σε σε α­στούς Ε­βραί­ους της Ο­θω­μα­νι­κής ε­πι­κρά­τειας, τη δυ­να­τό­τη­τα να συ­γκρο­τή­σουν μί­α ε­μπο­ρι­κή ε­ται­ρί­α με το ό­νο­μα «Α­χί Λο­ντζα­λα­ρί». Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η Ο­θω­μα­νι­κή αυ­το­κρα­το­ρί­α τους πα­ρα­χώ­ρη­σε τη χρη­μα­το­δό­τη­ση ε­νός μέ­ρους του ο­θω­μα­νι­κού στρα­τού, του Κα­πι­κου­λού (κε­ντρι­κός στρα­τός).
Με­τά την κα­τάρ­ρευ­ση της Ο­θω­μα­νι­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας, η τουρ­κι­κή α­στι­κή τά­ξη ορ­γα­νώ­θη­κε κα­τά με­γά­λο μέ­ρος α­πό το ε­βρα­ϊ­κό κε­φά­λαιο. Α­νά­με­σα στα 1920-24, πε­ρισ­σό­τε­ρες α­πό 100 ξέ­νες ε­ται­ρί­ες, το 60% των ο­ποί­ων ε­βρα­ϊ­κής ι­διο­κτη­σί­ας,α­νέ­λα­βαν την α­νοι­κο­δό­μη­ση της υ­πο­δο­μής της Τουρ­κί­ας(κυ­ρί­ως τις τρά­πε­ζες, τους σι­δη­ρό­δρο­μους και τα ερ­γο­στά­σια).Πε­ρί­που 25 τρά­πε­ζες, των ο­ποί­ων το κε­φά­λαιο ή­ταν 80%ε­βρα­ϊ­κό, εί­χαν κε­φά­λαιο 129 εκ. τουρ­κι­κές λί­ρες, ε­νώ οι τουρ­κι­κές τρά­πε­ζες Ο­θω­μα­νι­κής προ­έ­λευ­σης εί­χαν κε­φά­λαιο18 εκ.τ.λ. (Για τις πλη­ρο­φο­ρί­ες των σημ. 2 και 3, βλ. Kayser Areh,«Η ι­στο­ρι­κό­τη­τα των τουρ­κο-ισ­ρα­η­λι­νών σχέ­σε­ων»).
4. Ε­βρα­ϊ­κής κα­τα­γω­γής, ό­πως και οι υ­πουρ­γοί Ε­ξω­τε­ρι­κών και Ά­μυ­νας της Α­με­ρι­κής Μα­ντλίν Ολ­μπρά­ιτ και Γου­ί­λιαμ Κο­έν.
Το κεί­με­νο αυ­τό α­πο­τε­λεί με­τά­φρα­ση άρ­θρου της ε­φη­με­ρί­δαςSerxwebun (Α­νε­ξαρ­τη­σί­α), κομ­μα­τι­κού ορ­γά­νου του Ερ­γα­τι­κού Κόμ­μα­τος του Κουρ­δι­στάν (ΡΚΚ), φυλ. 193, Ια­νουά­ριος ’98.

Μετάφραση Δημήτρης Λει­βα­δί­της
ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΕΑ

1 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Συγνώμη, αλλά διαβάζετε πριν αναρτήσετε κάτι?
Αυτό το άρθρο πρέπει να έχει γραφτεί πριν από πολύ καιρό (εδώ αναφέρει για συμφωνία του Ιρακ με την Ρωσία).
Μετά το πλοιάριο που στείλαν οι Τούρκοι για να σπάσουν την ΑΟΖ Ισραήλ - Κύπρου τίποτα από αυτά δεν ισχύουν.
Το Ισραήλ τους έχει γυρίσει πλέον την πλάτη αφού τα λεφτά από τα κοιτάσματα είναι πολλά.
Οι ΗΠΑ από την άλλη στηρίζουν τους Κούρδους και η Τουρκία είναι στη γωνία, γιατί ούτε στην Κύπρο μπορεί να κουνηθεί, ούτε έχει στήριξη στο κουρδικό