Ποτέ

Κάποιος πρέπει να γράψει κάτι. Δεν γίνεται να ξεχνάμε. Δεν γίνεται να χάνουμε την μνήμη μας. Για άλλη μια φορά σε αυτόν τον τόπο, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μέχρι και η φύση έχει στραφεί εναντίον μας.
Φέτος πέθαναν άνθρωποι. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ. Θα ακουστεί ίσως κλισέ, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι εν έτη 2012, στο κέντρο της Αθήνας, στην Ελλάδα, πέθαναν άνθρωποι από το κρύο. Κάποιοι ήταν...
Έλληνες, κάποιοι ήταν ξένοι, που έχουν βασανιστεί στην ζωή τους περισσότερο από τους Έλληνες. Πέθαναν. Είναι νεκροί. Δεν ζούν πια...

Πώς τους έλεγαν; Κανείς δεν ξέρει. Γιατί έμεναν στον δρόμο; Τι έτρωγαν; Ποια είναι η ιστορία τους; Τι αγαπούσαν, τι μισούσαν; Κανείς δεν ξέρει. Κρυμμένοι μια ζωή, τα απόβλητα της λαμπρής ευδαιμονούσας ελληνικής κοινωνίας, κάτι σαν και τα σκουπίδια που βγάζαμε σε μαύρες σακούλες από τα σπίτια μας. Αιώνιοι φταίχτες για την μοίρα τους, σε μία χώρα που τα λεφτά φύτρωναν στα δέντρα, ήταν οι αποτυχημένοι, αυτοί που δεν μπορούσαν να «λειτουργήσουν σαν κανονικοί άνθρωποι».

Το πιο φριχτό πράγμα που μπορεί να μας συμβεί είναι να συνηθίσουμε. Να γίνει ρουτίνα και καθημερινότητα ο θάνατος, η εξαθλίωση και η πείνα. Να τα αντιμετωπίζουμε ως κάτι φυσικό, σαν να αγοράζουμε τσιγάρα από το περίπτερο η να βλέπουμε έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Να μην συγκλονιζόμαστε, να μην νευριάζουμε, να μην εξεγειρόμαστε, να μην θλιβόμαστε. Να αδειάσουμε τελείως, να μην νοιώθουμε τίποτα, να γυρίζουμε το κεφάλι από την άλλη πλευρά.

Και όμως ήταν άνθρωποι. Και όμως, είχαν ονόματα, που κανείς δεν τα ξέρει. Έιχαν ζωές, που κανείς δεν τις επιθυμεί. Ήταν βάρος για το σύστημα, άχρηστοι, δεν παρήγαγαν, άρα δεν υπάρχει ρόλος για αυτούς σε αυτή την κοινωνία. Έτσι πέθαναν και θαφτήκαν, όπως έζησαν, πλημμυρισμένοι από δάκρυα χορτάτων και από θλιβερές ατάκες βολεμένων μπροστά σε κάμερες. Και μόλις σβήνει το κόκκινο φωτάκι, συνεχίζουν όπως πρίν.

Δεν μπορώ να βρώ πουθενά τα ονόματα των νεκρών αστέγων. Κρίμα. Κάπου πρέπει να μείνουν γραμμένα, κάποιος πρέπει να τους θυμάται. Οι πρώτοι ίσως μάρτυρες, σε μία χώρα που εξοντώνεται καθημερινά για να πλουτίσουν οι τράπεζες. Δεν θα είναι οι μόνοι, δυστυχώς. Δεν θα είναι οι τελευταίοι. Ας μην μείνουν ξεχασμένοι. Η λήθη ενός λαού είναι προϋπόθεση για την υποταγή του. Ας μην ξεχάσουμε ποτέ.
Without Reason or Rhyme