Last Frontier: Μπορεί η Αριστερά να διασώσει την εθνική μας ταυτότητα;

Η συστημική αλλοτρίωση των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ από τις δυνάμεις του οικονομικού κατεστημένου και η υιοθέτηση όλων των πολιτικών που υπαγορεύουν οι ξένοι (Βρυξέλλες, ΔΝΤ) παρεμβαίνοντας ασκόμα και στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας, έχει ως ανακλαστικό αποτέλεσμα της...
θεαματική ενίσχυση των δυνάμεων της Αριστεράς. Σήμερα, κανείς και τίποτα, πέρα από την Αριστερά, δεν δείχνει ικανό να αναχαιτίσει την μόνιμη κατοχή, όχι απλά της χώρας, αλλά του Έθνους, από δυνάμεις πολύ πιο ισχυρές, αλλά και πιο ύπουλες από τις ναζιστικές μεραρχίες του 1941. Μιας Αριστεράς, όμως, που στην μεγάλη πλειοψηφία της δείχνει ακόμα ανέτοιμη και ανώριμη για να δεχθεί αυτές τις μάζες των πολιτών από τα δεξιά μέχρι και την κεντροαριστερά που ουδέποτε πίστευαν ότι θα ψηφίσουν ένα αριστερό κόμμα και τώρα ορκίζονται ... στο ΚΚΕ ή στο "Αλέξη" (σ.σ.: Τσίπρα). Συγκυριακό το φαινόμενο; Ίσως, αλλά συγκυριακό ήταν και το 48% του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 και κυριάρχησε επό 30 χρόνια στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας. Η αθροιστική εκλογική επιρροή της Αριστεράς υπερβαίνει σήμερα το... 1/3 του δυνητικού εκλογικού σώματος με τα τρία κόμμματα (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατική Αριστερά) να συγκεντρώνουν το 25% "χαλαρά" και μία τεράστια μάζα πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ (ίσως και το 50% του 43% που είχε πάρει στις τελευταίες εκλογές) να φλερτάρουν έντονα και να επιδιώκουν "γάμο" με την Αριστερά,η οποία στην Ελλάδα είχε τόση ισχύ μόνο την περίοδο της πρώτης κατοχής του 1941-1944. Μετά την κατάρρευση του τελευταίου "αστικού" αναχώματος στο Μνημόνιο και την συμμετοχή της Ν.Δ. στην συγκυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ, στην Αριστερά δίνεται η μεγάλη ευκαιρία να εμφανιστεί ως μία πειστική εναλλακτική κυβερνητική λύση, μέσω της διαδικασίας της ενοποίησης. Η φράση του Γ.Καρατζαφέρη στην σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών "Να αλλάξουμε τον εκλογικό νόμο πριν ο μικρός (σ.σ.: ο Α.Τσίπρας) ενώσει την Αριστερά" καταδεικνύει τον φόβο και την αγωνία ακόμα και ενός υπερδεξιού κόμματος από την ιδεολογική επέλαση της Αριστεράς σε στρώματα της κοινωνίας που μέχρι σήμερα ήταν τουλάχιστον αδιάφορα στα κηρύγματά της. Με δεδομένο ότι η τάση εκλογικής κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ δεν ανακόπτεται (το πιθανότερο είναι ότι θα ενταθεί) και την απομάκρυνση από τη Ν.Δ. μεγάλης μάζας αντιμνημονιακών ψηφοφόρων είναι βέβαιο ότι θα διαμορφωθούν συνθήκες πόλωσης της πολιτικής σκηνής, με ιδεολογική «καθαρότητα» μεγαλύτερη από την αντίστοιχη πόλωση της προδικτατορικής περιόδου. Πλέον οι πολιτικές δυνάμεις θα χωριστούν στους "Πατριώτες" που θα συγκεντρώνουν όλες τις πολιτικές δυνάμεις από τον χώρο της Χρυσής Αυγής μέχρι το ... ΜΛ/ΚΚΕ, περιλαμβάνοντας μεγάλα τμήματα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., αλλά του ΛΑΟΣ και στους «Μνημονιακούς», που θα περιλαμβάνουν τις συμβιβασμένες (ή ξεπουλημένες) ηγεσίες και τα τμήματα των πολιτών που απλά φοβούνται. Φοβούνται μην ανατραπεί η ζωή τους, η οποία ήδη έχει ανατραπεί, αλλά το αγνοούν. Το μείζον πρόβλημα για την Αριστερά προκειμένου να μπορέσει να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις είναι να μπορέσει να διαμορφώσει μια πλατφόρμα που να είναι ελκυστική για τον μέσο Έλληνα ψηφοφόρο. ‘Ηδη έχουν κάνει πολύ μεγάλες προόδους στα εθνικά θέματα, την αντιμετώπιση των Ενόπλων Δυνάμεων κλπ. Βέβαια το ΚΚΕ απέχει πολύ από αυτό την δυνατότητα να γίνει «ελκυστικό ως κόμμα στον μέσο Έλληνα. Η παρουσία της Αλέκας Παπαρήγα στην ηγεσία του κόμματος το διέσωσε από τα χειρότερα, τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1990, αλλά τώρα δείχνει ξεπερασμένη από την ιστορική ανάγκη για πιο «ευέλικτα» και πιο «γοητευτικά» πρόσωπα. Υπάρχουν στο ΚΚΕ στελέχη που μπορούν να δώσουν στο κόμμα την δυναμική για το άλμα που χρειάζεται έτσι ώστε να υπερβεί δυναμικά το 12% του πάλαι ποτέ «Συνασπισμού» (ΚΚΕ, ΚΚΕ Εσωτερικού), του 1989 και να αγγίξει το 15% που είναι ένα κρίσιμο ποσοστό. Αλλά πρέπει να ξεφύγει από στερεότυπα και χιουμοριστικές καταστάσεις επιπέδου «αποκατάστασης Στάλιν, Ζαχαριάδη» κλπ. Kαι κάτι άλλο: Το ΚΚΕ έχει περιπέσει σε "συστημική αδράνεια", δηλαδή έχει γίνει μέρος του πολιτικού συστήματος με ότι αυτό συνεπάγεται σε υπόγεια, αλλά ουσιαστική συνδιαλλαγή με το άρρωστο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Πρέπει πρώτα να κάνει ένα "κρύο ιδεολογικό ντους" και μετά να δει τα πράγματα με άλλη λογική. Στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι έχουν πετύχει τζακ-ποτ με τον Αλέξη Τσίπρα. Είναι ρήτορας, «δεν μασάει τα λόγια του» και έχει μεγάλη απήχηση στη νεολαία. Όταν θα βάλει και γραβάτα, θα «λεηλατήσει» εύκολα τους «φλώρους» της κεντροδεξιάς. Να σημειώσουμε ότι προϊόντος του χρόνου και της ιστορικής ανάγκης που δημιουργείται θα αμβλυνθούν οι διαφορές τους και είναι πολύ πιθανό να δούμε κάποιο ενωτικό ψηφοδέλτιο στις επόμενες εκλογές που θα σαρώσει. Η κίνηση του Α.Σαμαρά να συμμετάσχει στην κυβέρνηση συνεργασίας, έδωσε την χαριστική βολή στην όποια δυνατότητα αυτοδύναμης κυβέρνησης υπήρχε. Και αν μπορεί να συνεργαστεί ο ΛΑΟΣ με το ΠΑΣΟΚ, τότε σίγουρα μπορεί να συνεργαστεί και το ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά ένα ιστορικό παράδοξο, η Αριστερά μπορεί να σώσει την εθνική μας ταυτότητα. Αρκεί να μην προδώσει άλλη μια φορά τις προσδοκίες των Ελλήνων. Και να μην επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς εκείνων που πιστεύουν ότι «κόμματα όπως το ΚΚΕ έχουν ταλέντο στο να καταστρέφουν και όχι να δημιουργούν»…
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

/klassikoperiptosi.blogspot.com

Είναι αυτό που λέγαμε εδω απο παλιά.Ή νεα μάχη θα είναι μεταξύ νεοταξιτών και αντινεοταξιτών.Αυτές οι δυο παρατάξεις θα προέρχονται απο ολα τα κόμματα.Νεοταξίτες θα προέρχονται απο την αριστερά κέντρο και δεξιά,και αντινεοταξίτες θα προέρχονται απο την αριστερά κέντρο και δεξιά.Έτσι για παράδειγμα μπορεί να δούμε να πολεμούν πλάι πλάι,στην ίδια παράταξη την αντινεοταξική ένας αριστερός,με έναν της λαικής δεξιάς...