Τετάρτη απόγευμα – η πρώτη μέρα. Κατευθυνόμουν προς το Σύνταγμα κάνοντας σκέψεις όχι και τόσο θετικές. Κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι αυτό που θα αντίκρυζα θα ήταν άλλη μια απογοήτευση. Ναι, δεν ήμουν αισιόδοξη, περίμενα ότι απλά θα ήταν εκεί κάποιες χιλίαδες κόσμος που θα καθόταν για λίγο στο Σύνταγμα και μετά θα επέστρεφε και πάλι σπίτι του. Φτάνοντας στο τέρμα της Πανεπιστημίου αυτό που είδα σίγουρα δεν το είχα φανταστεί.
Τα δελτία ειδήσεων μιλούσαν για περίπου 30 χιλιάδες άτομα. Εγώ υπολόγιζα τα διπλά, η αλήθεια πιθανότατα να βρίσκεται κάπου στην μέση. Πόσα ήταν πραγματικά δεν έχει σημασία, παρά μόνο ότι επίτελους ο κόσμος είχε αρχίσει να αντιδρά.
Την πρώτη μέρα λίγοι αντιλήφθηκαν ότι ο κόσμος προσπαθούσε να οργανωθεί στην πράξη στο Σύνταγμα και εγώ δεν ήμουν μέσα σε αυτούς. Δεν είχα καταφέρει, άλλωστε, να πλησιάσω την πλατεία, καθώς οι χιλιάδες του κόσμου δεν μου επέτρεψαν να φτάσω σε αυτήν. Την επόμενη ενημερώθηκα για τις ομάδες εργασίας που είχαν δημιουργηθεί και ξαφνιάστικα στο άκουσμα της πρώτης λαικής συνέλευσης Συντάγματος. Ναι, παρέμενα επιφυλακτική και υπήρχε μέσα μου ο φόβος ότι όλα γίναν για μια μέρα και η αγανάκτιση θα έμενε εκεί. Μόνο όταν παρακολούθησα για πρώτη φορά μια από τις συνελεύσεις άλλαξε μέσα μου αυτό το συναίσθημα. Εκεί ήταν που κατάλαβα ότι ο κόσμος δεν είχε έρθει απλά για να εκφράσει την αγανάκτιση του, αλλά γιατί επιζητούσε πραγματική αλλαγή.
Όσο περνάει ο καιρός και γίνομαι πιο ενεργό μέλος αυτής της κίνησης τόσο πιο πολύ πείθομαι γιαυτό. Οι βάσεις τείθονται αργά αλλά σταθερά, οι τοποθετήσεις αποκτούν σιγά σιγά πολιτικά χαρακτηριστικά και, αν και δεν μπορούμε να συμφωνούμε σε όλα, έχουμε βρει τη χρυσή τομή που επιτρέπει σε άτομα που, ως τώρα, έβλεπαν την κατάσταση από τελείως διαφορετική οπτική γωνία, να επικοινωνούν, να βρίσκουν λύσεις, να αποφασίζουν και να δρουν από κοινού. Και είναι αυτό το πρώτο βήμα για να συνειδητοποιήσουν ότι τα συμφέροντα τους δεν διαφοροποιούνται, ότι προέρχονται από την ίδια τάξη και πρέπει να μείνουν ενωμένοι όσο ισχύει αυτό. Αν αυτή η σκέψη γίνει κτήμα τους τότε θα υπάρχει η ελπίδα ότι η αλλαγή θα ερθεί με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο ακόμα και αν πάψουμε να συγκεντρωνόμαστε στο Σύνταγμα.
Για μένα πλέον δεν έχει τόση σημασία το άμεσο αποτέλεσμα. Είμαι 20 χρονών και μέχρι τώρα έβλεπα τη ζωή μου χωρίς μέλλον. Καθημερινά στην πλατεία όμως γεμίζω με ελπίδες και όνειρα όπως και οι περισσότεροι της γενιάς μου που βρίσκονται εκεί. Μπορεί οι συγκεντρώσεις να μην έχουν άμεσο αποτέλεσμα αλλά σιγούρα θα είναι μια μεγάλη ώθηση για εμάς για να συνεχίσουμε αυτό που άρχισε. Και αν υπάρχει ακόμα κάτι μέσα μου που με κάνει να απογοητεύομαι είναι η άρνηση μέρους της αριστεράς, να συμμετέχει και να συνεισφέρει σε όλο αυτό. Ο πραγματικός λόγος, δυστυχώς, δεν είναι τα μη πολιτικά χαρακτηριστικά των αγανακτισμένων, όπως προφασίζονται, αλλά ότι καταβάθος δεν θα στήριζαν ποτέ τον κόσμο αν δεν τον έχουν κινητοποιήσει οι ίδιοι. Ελπίζω τα γεγονότα και η ιστορία να τους ξεπεράσουν όλους αυτούς τους «φωστήρες» και να είναι για καλό.
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου